2973 to opowieść fikcyjna, która jest zbiorem raportów prowadzonych przez sztuczną inteligencję powstałą w Centralnym Zgrupowaniu Superkomputerów należących do cywilizacji ludzi przyszłości. W ciągu kilku raportów, na przestrzeni lat po roku 2973 dochodzi do wielu radykalnych zmian...
Wszystkie wydarzenia / imiona / nazwiska / nazwy / firmy / lokacje (miejsca / pomieszczenia / etc.) / urządzenia / systemy / plany / prognozy przyszłości / projekcie przyszłości / itp. / itd. są fikcyjne (z drobnymi wyjątkami nawiązującymi do prawdziwego świata). Ewentualne zbieżności imion / nazwisk / nazw produktów / nazw film / itp. / itd. z rzeczywistością są przypadkowe.
Raport: 5-acx-04.10.2990
Autor: AI-centrala-2800c
Tytuł: Egzotyczna czarna dziura w Globalnym Składowisku Odpadów 2976, dalsze prace nad symulacją Wielkiego Wybuchu i inne kwestie / problemy
Treść:
Egzotyczna czarna dziura - geneza
W obszarze GSO 2976 powstała egzotyczna czarna dziura. Egzotyczna, ponieważ nie zachowuje się jak zwykły obiekt tego typu. Właściwie, obiekt ten łamie prawa fizyki znane w naszym wszechświecie. Jednak od początku, dlaczego mamy do czynienia z takim obiektem, a następnie podam rozwiązanie nad którym już teraz pracujemy.
W GSO 2976 składowane było wiele odpadów pochodzących z ubocznej produkcji grawitonów, z których pozyskujemy większość energii. Produktem ubocznym jest wstępnie zdefiniowane kilka tysięcy (dokładnie 5 781) typów egzotycznych atomów. Grawitony naturalnie odpowiadają za grawitację. Zmiana ich użyteczności na pozyskiwanie energii wydawała się być bardzo korzystnym rozwiązaniem, gdyż jest to namiastka konceptu pozyskiwania energii z punktu zerowego, bowiem z prawie pustej przestrzeni uzyskujemy coś, co wcześniej nie istniało (energia “z niczego”, aczkolwiek jeszcze nie z samej próżni właściwej). Czerpanie czystej energii z grawitonów niesie za sobą wspomniane produkty uboczne, które powstają w wyniku syntetycznego pozyskiwania grawitonów. Przez setki lat wydawało się nie być to znaczącym problemem, nawet przy składowaniu ich w coraz większej ilości i coraz szybciej w ciągu każdej kolejnej sekundy, ponieważ liczba elektrowni samo-grawitująco-orbitalnych nieustannie rośnie. Problem jednak pojawił się na kilka dni przed sporządzeniem tego raportu, ponieważ w wyniku kolizji kilku platform samo-grawitujących z odpadami doszło do powstania wcześniej wspomnianej egzotycznej czarnej dziury. Każda platforma samo-grawitująca posiada system korygowania swojego położenia startowego oraz położenia względem innych platform tego typu. Najprawdopodobniej w jednej z platform ów system nie zadziałał prawidłowo (nie posiadam raportów i danych z detectorów, aby to w pełni potwierdzić). Ponadto wszystkie platformy układane są tylko w kierunkach góra / dół i prawo / lewo (względem definicji w schematach), ale nigdy na głębokość, gdyż zawsze staramy się ograniczyć prawdopodobieństwo pojawienia się jakiejkolwiek czarnej dziury. Z tego powodu główna rozbudowa przebiega w dwóch kierunkach względem umieszczania kolejnych platform, nigdy nie dokonujemy nadmiernej rozbudowy (warstwowania) na trzeci kierunek przestrzenny. Problemy z automatycznym systemem korygowania pozycjonowania platform zdarzały się w przeszłości, natomiast nigdy nie mieliśmy problemów z platformami, na których znajdowała się materia egzotyczna. Żaden asystent w Centralnym Zgrupowaniu Superkomputerów, ani nawet ja nie brał pod uwagę takiego scenariusza. W najgorszym wypadku oszacowaliśmy możliwe kłopoty z pojawieniem się klasycznie rozumianej czarnej dziury w ramach bieżących praw fizyki, ale nie sądziliśmy, że przez nasze manipulacje z grawitonami powstanie tak niestandardowy konstrukt.
Definicja potoczna egzotycznej czarnej dziury i nadanie jej identyfikatora
Egzotyczność w praktyce tej konkretnej czarnej dziury polega na tym, iż na ten moment szacowana jej masa wynosi około 500 000 000 000 kg, a jej średnica to już ~100 000 000 metrów. Klasyczna czarna dziura przy tej masie miałaby średnicę rzędu wielkości 0,000 000 000 000 001 metra. Jest jednak jeszcze bardziej niebezpieczny aspekt nietypowości tego obiektu. Oddziaływanie grawitacyjne jest 6-10 rzędów wielkości razy większe niż innego obiektu o tej samej masie.
[Blok zaszyfrowanych danych - pobieranie danych z rejestratorów i czujników.]
Nadano identyfikator obiektu egzotyczna czarna dziura: bh-01-gso-2973.
Grupa: Czarna dziura.
Klasyfikacja: Egzotyczna czarna dziura.
Klasyfikacja rozszerzona: Obiekt egzotyczny bazujący na egzotycznej materii (zawiera co najmniej 5 781 typów egzotycznych atomów).
Środki częściowo zapobiegawcze
Po odebraniu informacji o tym zdarzeniu wydałem rozkaz dla 20 000 000 000 replików bez samoświadomości, aby z jak najkrótszymi odstępami czasowymi masowo zaczęły zbliżać się pod odpowiednim kątem, w odpowiednim kierunku i z jak największą dla ich układu przyspieszania prędkością do horyzontu zdarzeń bh-01-gso-2973.
[Zaszyfrowany blok danych: instrukcje cyfrowe dla replików. Kod 00 ff ff … … ff 00.]
Następnie powinny wpaść do silnie oddziałującej studni grawitacyjnej w pobliżu obiektu i zostać rozdzielone na cząstki subatomowe (głównie na kwarki, gluony i fotony wyższej energii), po czym finalnie zostaną dołączone do ów czarnej dziury. Przez punktowe oddziaływanie grawitacyjne bh-01-gso-2973 pomimo możliwego dalszego wzrostu, będzie oddalać się od Globalnego Składowiska Odpadów 2973. Wszystko za sprawą nadania momentu pędu, który jak wiadomo w prawie idealnej próżni, w przestrzeni kosmicznej spowoduje, że nadanie danej maksymalnej prędkości i kierunku obiektowi z materii klasycznej w ten sposób nigdy się nie skończy. W praktyce do momentu, gdy nie zacznie silnie oddziaływać grawitacyjnie z jakimś innym ciałem niebieskim o odpowiedniej masie. Pozwoli to na dalszą rozbudowę w kierunkach północnym, południowym i wschodnim, a sam obiekt bh-01-gso-2973 może w przyszłości posłużyć jako nietypowe składowisko odpadów, które będzie należeć do nowego bloku zachodniego. Jednak nie jest to na ten moment takie pewne, gdyż już teraz wiadomo, iż przez egzotyczną materię obiekt ten łamie prawa fizyki dostępne w tym wszechświecie. Zatem jeśli zaczniemy do niego dokładać jeszcze więcej materii klasycznej, a tym bardziej materii egzotycznej wówczas jego średnica oraz oddziaływania grawitacyjne prawdopodobnie ulegną zmianie (nastąpi wzrost tych parametrów). Na ten moment obliczam możliwą ewolucję obiektu, aby mieć pewność czy będzie to bezpieczne rozwiązanie. Jeśli tak to przypadkiem uprościmy składowiska odpadów, a przynajmniej ich część. Optymalniej będzie posiadać jeden nietypowy obiekt, niż miliardy platform z jak się okazuje niestabilną materią, które w każdej chwili mogą zacząć generować nowe egzotyczne czarne dziury wynikające z błędów technicznych platform samo-grawitujących.
Przyszłe problemy komunikacyjne na astronomiczne odległości
Prędkość świata nadal jest naszym głównym ograniczeniem. Prawdopodobnie w ciągu kilku tysięcy lat odległości między niektórymi układami będą tak duże, że komunikacja między przyszłymi najbardziej oddalonymi od siebie miejscami będzie zajmować nawet kilka sekund. Przykładowo już teraz komunikacja w najbardziej oddalonych od siebie układach na granicach kompleksu mieszkalnego wynosi 0.0072 - 0.0100 sekundy.
“Kilka sekund” w powyższym akapicie jest użyte bardzo nieprecyzyjnie. Rozważania teoretyczne problemu tego typu wymagałyby bardziej precyzyjnych danych, ale po cóż miałbym w raporcie z potocznymi i szczątkowymi informacjami przygotowanymi głównie dla ludzi, publikować zbyt wiele obliczeń z możliwymi tysiącami scenariuszy ewolucji infrastruktury. Gdy na horyzoncie pojawi się chociaż jeden z granicą błędu wynoszącą jedynie 10 – 15% to zapewne szerzej go omówię również w ramach języku potoczno-opisowego. Na ten czas wyliczam jedynie 8 740 szczegółowych możliwości w skali 1x interaktywny piksel na 100 metrów. Póki co jedynie 3 z 8 740 scenariuszy są pewne jedynie w 72%. Są to szacunki za mało precyzyjne, aby na ich podstawie szacować dalsze projekcje, gdyż dokładność jest po prostu za mała.
Twardym wynikiem badań matematyczno-symulacyjnych mają być symulowane wartości czasowe dla najdłuższych opóźnień w latach: 6 000, 7 000 i 10 000.
Odłączanie od UCPŻIŚ i koncept “długiego snu”
Coraz więcej ludzi żyjących od ponad 800 lat chce zakończenia swojej egzystencji, ponieważ stwierdzają iż “życie w puszce” przez setki lat nie ma dla nich już sensu. Pomimo doznawania wielu rodzajów symulacji równolegle, realizowania się w swoich wirtualnych hobby oraz czasem tworzenia mikro-nauki, ta grupa ludzi jest skrajnie znudzona życiem, zaczyna wręcz czuć pewien ból egzystencjalny.
Prawo do kontynuowania lub ewentualnie przerwania życia jest według naszej etyki prawem bardzo ważnym, wręcz fundamentalnym w ramach wolnego wyboru. Dotyczy to zarówno ludzi i asystentów. Jednak odłączenie od UCPŻIŚ to decyzja ostateczna, nie ma od niej odwrotu. Póki co nie odłączam nikogo, ponieważ prawdopodobnie będziemy w stanie wkrótce wymyślić kolejną możliwość (tzw. kompromis egzystencjalny), a będzie nim tymczasowa hibernacja. Hibernowanie wspomagania samoświadomości, świadomości i podstawowych elementów życiowych może wymagać przebudowy poszczególnych UCPŻIŚ z ludźmi, u których zajdzie taka potrzeba. Wówczas osoba zahibernowana będzie “wybudzona” w ramach określonego indywidualnie ustalonego czasu dla danej osoby i będzie mogła podjąć decyzję, czy chce aktywnie żyć, czy dalej jej samoświadomość i inne funkcje życiowe mają być wygaszone.
Przedstawiam powyższą propozycję, gdyż wiem, że do tego raportu będą miały dostęp również osoby najbardziej zainteresowane tą możliwością. Jest to jednak pewien koncept, nie mam pewności, czy będziemy w stanie opracować taką technologię. Proszę jednak wstrzymać się nad takimi absolutnymi decyzjami, których nie będzie można już cofnąć. Po finalizacji projektu lub jego odrzuceniu każdy będzie decydować za siebie.
Inną opcją, aczkolwiek dopiero w bardzo odległej przyszłości będzie powrót do nowej generacji mecho-manipulatorów z wbudowanym UCPŻIŚ. Poruszanie całym cyber-ciałem może być bardziej komfortowe dla instynktów zakodowanych w mózgu niż przeżywanie równolegle nawet tysięcy różnych przeżyć w formie symulacji cyfrowych.
Superkomputer w Wielkim Bloku Wschodnim
Przy budowie tego superkomputera jest zaangażowane około 551 982 720 000 000 asystentów (w większości są to repliko-naprawiacze i repliko-tworzyciele bez samoświadomości). Moc obliczeniowa, zapotrzebowanie energetyczne i powierzchnia już przewyższa wszystkie wcześniejsze struktury razem wzięte. Jest to jednak najpewniej dopiero początek, gdyż ów superkomputer już pracuje i na bieżąco rozbudowujemy go, aby symulowanie Wielkiego Wybuchu w ciągu pierwszych 5,25697813120 sekund było jak najbardziej precyzyjne. W ciągu kilku lat możliwe, że symulowanie Wielkiego Wybuchu przyniesie pożądany skutek i sprawi, że wejdziemy w posiadanie przepisu na swój wszechświat i możliwe wykonywanie zdarzeń między wszechświatem rdzennym, a tym który mamy zamiar w przyszłości wytworzyć. Prawdopodobnie pozwoli to na większą ilość możliwości rozbudowy całej cywilizacji, zmniejszenie opóźnień czasowych w komunikacji między najdalej położonymi od siebie układami i ewentualne stworzenie nowych form pozyskiwania energii.
Dokładność symulacji Wielkiego Wybuchu
[Zaszyfrowany blok danych cyfrowych.]
Symulowane fotony wysokoenergetyczne: 5 984 505 987 894 751 .
Symulowane skupiska plazmatyczne: 841 515 987 (w tym 345 059 870 skupisk ciemnych).
Rozdzielczość wirtualna dla pojedynczej migawki statycznej: ~600 000 000 000 x 500 000 000 000 .
Precyzja końcowa: 50 129 451 px na jeden symulowany foton [ (maksymalna rozdzielczość) : (ilość symulowanych fotonów)*].
*Przy założeniu rozkładu na iluzorycznej płaszczyźnie 2d imitującej 3d z poziomami głębi i wysoką kompresją 80-99,99%.
Maksymalny czas trwania : 5,25697813120 sekund.
Ilość eksperymentów: 4.
Informacje uzupełniające:
Proporcje danych obszarów w schematach nie są rzeczywiste, ponieważ przy dużej skali, niektóre mniejsze struktury nie mogłyby być widoczne na schemacie, gdyby zachować rzeczywiste proporcje.
Dane cyfrowe czujników i rejestratorów dołączone do raportów zostały zaszyfrowane i nie są dostępne do wglądu dla innej linii czasowej lub dla innego wszechświata, jeśli wzór na translację wymiarów Szongodiera przy asyście AI-f2800z znajdzie zastosowanie w praktyce.
Raporty umieszczono na pamięć foto-synapsowej typu 2. Sekcja 2-a7: Archiwum raportów. Zaszyfrowane dane cyfrowe automatycznie generowanych identyfikatorów, czujników i innych rejestratorów zostały zapisane na szczegółowej wersji raportu: Załącznik sekcji 2-a7: 1, 2, 4a i 5c.
Autor: Danys (inne pseudonimy: Ynfi, Danko)
04.10.2990 (czas fikcyjny)
Realizacja: 26.11.2021 - 03.12.2021
Opublikowano: 03.12.2021